Scheiden nu of later?

NIVO 2019-22

Medio 2018 berichtte ik mijn lezers over het initiatiefwetsvoorstel Wet herziening partneralimentatie.
Alles verandert voortdurend. Dus was er de behoefte om de voor het laatst in 1994 gewijzigde
wetgeving inzake partneralimentatie weer eens goed op te poetsen. Het moest vooral eerlijker,
simpeler en korter!
En dat laatste gaat gebeuren. Want het wetsvoorstel is 21 mei jl. aangenomen in de Eerste Kamer
en gaat in werking vanaf 2020!

Verkorting duur

Kern van de nieuwe wet is het terugbrengen van de maximale alimentatieduur van de huidige
twaalf jaar naar de helft van de duur van het huwelijk tot maximaal vijf jaar vanaf de datum echtscheiding.

‘Tekortkomingen’ huidige wetgeving

De initiatiefnemers vinden de maximale duur van 12 jaar partneralimentatie te lang. Een dergelijke
lange termijn wordt tegenwoordig als oneerlijk ervaren. En het geeft ook onvoldoende prikkel aan
ex-partners om na een scheiding het eigen leven op te pakken. De huidige wetgeving houdt dat
min of meer “tegen”. Het prikkelt om te gaan strijden voor “jouw recht” bij de rechter. En tot slot
is de lange alimentatieduur geen stimulans voor de economische zelfstandigheid van de
alimentatiegerechtigde, in bijna alle gevallen de vrouw.

Dit waren de ‘tekortkomingen’ voor de initiatiefnemers om de (maximale) standaardtermijn van
twaalf jaar in de nieuwe wet te gaan verkorten.

Een nieuw evenwicht creëren tussen de positie van de alimentatiegerechtigde en die van de
alimentatieplichtige die bovengenoemde ‘tekortkomingen’ niet meer in zich heeft. Althans dat
is het idee.

Maar, er blijven twee uitzonderingen: voor senioren en ouders van kinderen onder de 12 jaar.
Deze groepen hebben minder kans om na een echtscheiding snel weer in hun eigen
levensonderhoud te voorzien. Voor hen gelden andere specifieke regels. Goed om die na te gaan.

Overgangsrecht

De vraag die de reeds betalende alimentatieplichtigen bezig zal houden is: “Wat betekent dit
voor mij?”

Slecht nieuws voor hen: de nieuwe termijnen zullen alleen gelden voor nieuwe gevallen. Als er
al in 2019 een verzoekschrift is ingediend of een bijdrage is vastgesteld, dan blijven de huidige
maximale termijnen gelden.

Conclusie

Het moest eerlijker, simpeler en korter. Daarvan is nog maar één kreet overeind gebleven: ‘korter’.

Het feit dat de Eerste Kamer reeds nu het wetsvoorstel heeft aangenomen, heeft ook een mogelijk
onbedoelde prikkel in zich voor degene die twijfelt of hij wil gaan scheiden.

Voor de betaler (de alimentatieplichtige): “Ga ik scheiden in 2019 of stel ik het nog even uit?
Welke wet is voor mij het gunstigst?”

Voor de ontvanger (de alimentatiegerechtigde): “Ga ik scheiden in 2020 of in 2019? Welke wet
is voor mij het gunstigst?”

Best raar dat dit soort nieuwe wetten mensen tot het einde van het jaar zo aan het denken zal
gaan zetten. En geloof me dat zal gebeuren!